Wat gaan we doen ..... Dansen op de vulkaan!

Be prepared, dit wordt een lange ...!

Er was eens een vulkaantje genaamd Pacaya naast het stadje Antigua, zo vertelden 2 meiden ons die stage liepen bij een touroperator in Guatemala. En..hij spuugt LAVA! Dus wij op zoek naar touroperator Gran Jaguar (de beste volgens ons boek) die ons naar deze genotsrots zou brengen, en met succes! De volgende dag bepakt met een zak marshmellows en een licht onderdrukt ADHD gevoel wij de bus in, uurtje rijden en een stevig uurtje vulkaanopwaarts klimmen en PATS! een berg van lavagesteente lag voor onze voeten van nog geen 6 mnd oud. In de verte een rode gloed magma. SUPER! Maar een marshmellow opwarmen zit er nog niet echt in. Na nog een half uurtje klauteren over scherpe lavabrokken, kwamen we toch steeds dichterbij en hoppa, marshmellow op een stokkie en snel verder tot het punt dat je beseft dat het geen wolken om je heen zijn maar rook (van je schoenen!?!) En als dan ook nog je wandelstok begint te gloeien besef je het helemaal. Ik sta middenin een mega openhaard, naast stromend magma. Nix geen Centre Parcs, HELEMAAL GEK! Als we de hitte proberen te trotseren met een stokkie roept de Gran Jaguar guide ons met de kreet Marshmellow Man. Nog een geschikte plek gevonden. Maar als de geur van smeltende schoenzolen gaat overheersen is het toch echt tijd om te gaan. Kortom, een fantastische ervaring, zie de foto's. 'S avonds nog 'n semi-arabisch restaurantje gevonden waar de waterpijpen met vruchtentabak standaard op tafel staan en zo werd de dag ontspannen afgerond omringd door grote kussens op een breda sofa. WAT EEN DAG!

Ook het mysterie van de koffieboon is opgelost door een prive koffietour voor 2! Onze schoenzolen waren weer wat bekoeld en nog geen 12 uur later tussen de koffieplantages. Na wat interessante weetjes over Antigua en omliggende dorpjes, naar het look-out point over het koloniale Antigua. Ff genieten!

Op naar koffieplantage Bella Vista. Het stikt v/d koffieboompjes rondom Antigua. De 2e belangrijkste bron van inkomsten na het toerisme. In het kort komt het koffieverhaal hier op neer:

Na 3 jaar groeien de 1ste boontjes aan een boom en na een jaar kunnen ze geplukt worden. Er worden in totaal 3 verschillende lagen v/d boon verwijderd voordat er een 1ste klas koffie wordt verkregen. Dit gebeurd dmv water en verbranding, waarbij de overblijfselen (de schilletjes) weer hergebruikt worden voor mest en verbranding. De 1ste klas koffie wordt oa verkocht aan Starbucks en zo verspreid over de hele wereld. Landen gooien er zelf een hoop tax bovenop waar de koffieboeren niets van terug zien, zoals bekend. Elke boer levert een bepaalde koffiesmaak en na export wordt het door de landen zelf geroosterd naar eigen smaak. Zo wordt de sterkte bepaald. Al met al een leerzame ervaring dat in stijl afgesloten werd met een heerlijk bakkie pleur.

Doordat de koffieboeren niet echt rijk worden van de koffie door het ingewikkelde proces, zijn velen overgestapt op de verbouwing van macademianoten. Dit is een stuk relaxter: je wacht gewoon totdat ze van de bomen vallen, haalt de buitenste schil eraf. De 2e schil haal je er dmv een machine vanaf, ff drogen ét voila! Klaar om gegeten te worden. Ook worden ze verwerkt tot crême, honing, chocola, etc. Maar zelfs hier zijn deze nootjes niet 'el cheapo'. Ook werden we verwend met een facial en een massage. Uiteraard ook maar een cremetje ingeslagen, gezien het je wel 15 jaar jonger maakt! Maar toen Babs 21 werd geschat misschien toch maar iets minder smeren voordat we nog luiers moeten gaan kopen ook.

Een leerzame tour en helaas het einde van Antigua, door met de shuttlebus naar Panajachel bij Lake Atitlan, wat het mooiste meer van de wereld schijnt te zijn. Tip: neem niet de laatste boot van Panajachel naar San Pedro, want ze wachten rustig tot die vol zit. Dus 2 uur wachten!

Bij aankomst in San Pedro meteen op sleeptouw genomen door een vader en zoon en terecht gekomen in wat lijkt op een kraakpand. Next morning meteen verhuisd naar een beter oord, want wij hebben toch ook een grens. En zo is dit het begin van een heerlijk relaxed dagje. Beetje hangen, internetten en niks doen. 2e dag naar San Marcos met de boot, wat bekend staat als het zweverige dorpje aan het meer. Massages, shiatzu, reiki, shamaan treatments ... alles is er mogelijk. Wij hebben het bij een shiatzu behandeling gehouden, dit is een drukpunt massage op je energiebanen ofwel acupunctuur, zonder de naaldjes dan. HEERLIJK!

En zondag... marktdag in Chichicastenango! Waar elke vrouw van droomt en de nachtmerrie van elke man. 6 uur uit bed, bootje terug naar Panajachel, shuttlebus naar Chichi. Het vergt wat organisatievermogen, maar dan heb je ook wat. Sieraden, kleden, schoenen, heaven on earth, en de enige die wat gekocht had .. is niet Babs! En waarom begint het nou net te regenen? Zou het regenseizoen dan toch echt begonnen zijn?!

En .. oh ja, wie blaast er even op m'n fluit? Met 'n zwak voor muziekinstrumenten kan Ronald het niet laten om deze uit hout gesneden dwarsfluit te laten liggen. Een geinige Quetzal vogel (Guatemala's nationale vogel die alleen vliegt in Coban eo) is er uit gekerfd. Wij krijgen er nog geen geluid uit, dus de vraag aan de maker/verkoper: blaas jij even op m'n fluitje?

Bye Bye Guatemala! We hebben genoten v/d vriendelijkheid v/d gueatemalezen(?) en de koopjes, maar ons geërgerd aan de enorme vuilnisbelt langs de wegen. Flikker alles maar uit je autoraam, who cares! Al met al toch een mooi land en Antigua, we hope to be back one day!

Gelukkig reizen we 30 april met vlaggetjes op onze wangen weer af naar het vertrouwde Meggggico, naar het veelbelovende San Cristobal de La Casas en wat oogt Mexico ineens ontwikkeld.

San Cristobal de La Casas
Dit blijkt niet meer dan een slap aftreksel te zijn van Antigua. Het is een leuk koloniaal dorpje, maar TE veel toeristen zijn ons voor geweest. Als er een groepje kids met hun beste puppyface om geld komt vragen voor hun school voor pennen etc. en je weigert geld te geven. dan veranderd die kleine smurf in Gargamel en weet ons in vlekkeloos engels uit te schelden voor Motherfucker! Jaja!

Nog even een tourtje meegepikt van 2 uur door de Sumediro Canyon. Een gigantische kloof met een prachtig uitzicht. Wel oppassen voor wat loslopende crocs. Sommige echt van monsterformaat. En ontelbare vogeltjes!

Helemaal GEKKO!
Na een vrij relaxed busritje van 13 uur 1e klas waarbij een brakend jochie en een luidkeelse mexicaanse Dean Martin uit de speakers de show stalen, kwamen we aan in het surfMEKKA van Mexico, Puerto Escondido. Opgevangen door vermoedelijk een engelse ADHD longboarder van een jaar of 40, genaamd Steve, werden we naar een resortje in aanbouw gebracht. En zo zitten we snel op een Kingkongsizebed met een huiskamer, prive badkamer en zwembad beneden voor zo'n 15 euris per dag. Op het plafond hoor je het geluid van een gekko nog net boven Bob Marley uitkomen en laat dat strand maar komen.

Genoeg stranden in de omgeving, waaronder surfers heaven, Zicotela met de shortest break in de world, dus alleen voor pro's en mensen die levensmoe zijn. Niet geschikt om te zwemmen. De andere strandjes zijn meer zwemwaardig (Carrizalillo), dus aanvallen maar! Ehh, het kostte ons ook 4 dagen om de namen te onthouden. Helaas is de zee niet zo blauw als aan de caribische kust, maar verborgen tussen de rotsen en groene heuvels zag alles er toch als een plaatje uit. Heerlijk om een paar dagen te relaxen. Ronald heeft eindelijk z'n surfboard en felbegeerde gitaar. En als je zelfs Ozzies surfles gaat geven, is het plaatje helemaal compleet:) Terwijl iedereen ligt bij te komen van een zware kater, ligt Ronald alweer s ochtends zout te happen tussen de golven. Diehard! Het was ladiesnight en 2 voor 1 cocktails, what a fantastic night. Met name de ozziebloke zorgde voor een brede glimlach met z'n perfecte Steve Erwin vertoning, filmpje op aanvraag verkrijgbaar.

Na een paar dagen chillen aan heerlijke stranden en af en toe verrast te worden door een hoge golf (en weer je sarongetje nat)door naar Oaxaca. En waar we voor vreesden werd waarheid. Een shuttlebusrit door de bergen. Hoe kleiner de auto, hoe sneller, als een volleerde Shumacher vlogen we de bergen door. Met klamme handjes konden we alles nog NET binnen houden. Gelukkig was na 6 uur de nachtmerrie over en werden we aangenaam verrast door een wolkbreuk. Welcome to Oaxaca...

Oaxaca, Mezcal region!
Mezcal, pittig spulletje met heeerlijke worm onderin, mits je de hele fles al achter je kizen hebt.
Na wat gedoe toch eindelijk onze gratis verdiende overnachting gekregen in een dormroom voor 14 personen, bijna allemaal meiden. We blijven backpackers he, maar toch even wennen in zo'n stinkhol. Oaxaca is de koloniale hoofdstad van de provincie en toevallig was er net een festival aan de gang. 'S avonds op de Zocalo hebben we genoten van marriachis, muzikanten, verkopers van van alles, supergezellig en heerlijk gegeten. Als we alles gekocht hadden wat ons aangeboden was, hadden we nu een huis vol rozen gehad, vol met kettingen en armbanden gehangen, vogeltjesmobiels gehad om op te hangen, pollepels, kammetjes, kleedjes, etc etc noem maar op. Je kunt gewoon je hele huisraad bij elkaar sparen, het was wachten op de voorbij komende tv's en koelkasten :)

Een mooie kerk Santa Domingo bekeken en verder heerlijk gerelaxed bij het zwembad in ons gratis hostel. Volgens mij konden ze ons er wel uit kijken op een gegeven moment. Maar ja, de bus naar Mexico city vertrekt toch echt pas om 12 uur 's nachts.

7 uur met de nachtbus, prachtig al die lichtjes van de hoofdstad en heeeeeel veeeeel auto's. Welcome back in madhouse Mexico stad! Terug in ons oude hostel met bekende barman. Vanmiddag naar het must see Antropology museum geweest en morgen naar oude Maya ruines van Teotihuacan, piramides beklimmen en er wacht ons een heerlijke tequila. Hmmm...

Overmorgen vliegen we naar Equador en deze eerste 7 weken zijn voorbij gevlogen .... nog 5 te gaan:)Whoooohoooooo!